De journalistiek moet op de schop. Wij journalisten, moeten eindelijk verantwoordelijkheid gaan dragen voor wat we aanrichten.
We vertellen mensen dat Syrische vluchtelingen ons overspoelen, dat het klimaat dramatisch verandert, dat jihadisten aanslagen beramen en dat de wereld in brand staat. Vervolgens laten we de eenvoudige nieuwsconsument in angst en vrees achter.
En de rattenvangers onder de politici juichen.
Veel van onze nieuwsberichten ontploffen in het publiek als vuurwerk in een winkel vol porselein. En wij journalisten zien de scherven en de rook niet als onze verantwoordelijkheid.
Maar we dragen die verantwoordelijkheid wél. We hadden onze nieuwsberichten ook kunnen voorzien van context.
Maar we dragen die verantwoordelijkheid wél. We hadden onze nieuwsberichten ook kunnen voorzien van context.
Dat we vandaag minder vluchtelingen hebben dan vijftien jaar geleden, bijvoorbeeld. Dat Syrische vluchtelingen minder voorkomen in de criminaliteitscijfers dan autochtone Nederlanders. En dat het ons tot nu altijd nog gelukt is om grote groepen vluchtelingen te laten integreren.
Wanneer we het zo aanpakken, dan gooien we niet met vuurwerk. Dan sjouwen we met cement. Dan nemen we verantwoordelijkheid. En dan bouwen we aan een minder angstig, meer optimistisch Nederland.
Deze nieuwe vorm van journalistiek heeft ook een naam. Het is constructieve journalistiek. Constructive Journalism.
Wanneer we het zo aanpakken, dan gooien we niet met vuurwerk. Dan sjouwen we met cement. Dan nemen we verantwoordelijkheid. En dan bouwen we aan een minder angstig, meer optimistisch Nederland.
Deze nieuwe vorm van journalistiek heeft ook een naam. Het is constructieve journalistiek. Constructive Journalism.
© Ralf Bodelier Column 4 mei, 2016
Geen opmerkingen :
Een reactie posten